Ακούγεται απίθανο, αλλά δεν είναι. Μια Παλαιστίνια, πρώην μαχητής στη Δεύτερη Ιντιφάντα, επιδιώκει ακριβώς τον ίδιο στόχο με έναν Ισραηλινό καθηγητή στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο: να προωθήσει την ειρήνη ακόμη και στη μέση του πολέμου στη Γάζα και να επιτύχει την – μέχρι τώρα ουτοπική – λύση στη σύγκρουση μεταξύ Παλαιστίνης και Ισραήλ.
Η Μάι Σαχίν μεγάλωσε στην Ιερουσαλήμ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, καθώς γεννιόταν η πρώτη Ιντιφάντα. Ως παιδί, χρειάστηκε να περάσει από στρατιωτικά πόστα για να πάει στο σχολείο και όταν έγινε έφηβη, το 2003, παρακολούθησε το Ισραήλ να υψώνει το κολοσσιαίο διαχωριστικό τείχος, απομονώνοντας το σπίτι της, στο Όρος των Ελαιών, από την τώρα κατεχόμενη Δυτική Όχθη.
Όταν ξέσπασε η Δεύτερη Ιντιφάντα (2000-2005), η νεαρή Σαχίν, κόρη μαχητών, αποφάσισε να ενταχθεί στην Παλαιστινιακή αντίσταση.
«Επέλεξα τη βία», είπε στην EFE, στο σπίτι της στην Αλ Εϊζαρίγια, χωρίς να αναφέρει λεπτομέρειες για τη συμμετοχή της στην εξέγερση «για λόγους ασφαλείας».
Από τότε, η ζωή της πήρε στροφή 180 μοιρών. Είναι πλέον μέλος της οργάνωσης Μαχητές για την Ειρήνη, ένα κίνημα που ιδρύθηκε από πρώην Παλαιστίνιους πολιτοφύλακες και πρώην Ισραηλινούς στρατιώτες που κατέθεσαν τα όπλα και συνεργάζονται για την κατάργηση της κατοχής και την προώθηση μιας λύσης στη σύγκρουση, που θα παρέχει στους δύο λαούς «ελευθερία, ασφάλεια, δημοκρατία και αξιοπρέπεια στην πατρίδα τους».
“Αυτή είναι η 11η χρονιά που μαθαίνω μη βίαιη επικοινωνία και τώρα τη διδάσκω. Οδηγώ νέους Παλαιστίνιους ώστε, «ινσάλα» (Θεού θέλοντος), να ενταχθούν σε αυτό το κίνημα», λέει.
Είναι, όμως, αυτά τα ιδανικά, συμβατά με μια πραγματικότητα, στην οποία το Ισραήλ, μόλις υπέστη τη χειρότερη επίθεση στην ιστορία του, από την ισλαμιστική οργάνωση Χαμάς και η στρατιωτική του αντεπίθεση άφησε σχεδόν 23.000 νεκρούς στη Λωρίδα της Γάζας, στην πλειονότητά τους παιδιά και γυναίκες;
«Τώρα περισσότερο από ποτέ», απαντά η Σαχίν, τυλιγμένη με την καφίγια της.
Υποψήφια για το βραβείο Νόμπελ
Στην οργάνωσή της, που προτάθηκε δύο φορές για το Νόμπελ Ειρήνης, επιδιώκει να διαλύσει τη σύγκρουση μετά την αναγνώριση του Ολοκαυτώματος και της Νάκμπα, τον βίαιο εκτοπισμό περισσότερων από 700.000 Παλαιστινίων όταν δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ το 1948.
«Ο αγώνας για την ελευθερία είναι αντισιωνιστικός, όχι αντισημιτικός», διευκρινίζει, και θύματα της ισραηλινής κατοχής «είναι όλοι», Άραβες και Εβραίοι.
Εδώ και δεκαετίες υπάρχουν ειρηνευτικές οργανώσεις που αποτελούνται από Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους, όπως το Standing Together και οι περισσότερες είναι ΜΚΟ, είτε Ισραηλινές είτε Παλαιστινιακές, που μάχονται κατά της κατοχής και αυτού που θεωρούν καθεστώς απαρτχάιντ.
Επίσης στην Ιερουσαλήμ, αλλά στην ισραηλινή πλευρά του τείχους, ο καθηγητής θεάτρου Ντιέγκο Ρότμαν άνοιξε ένα μάθημα στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο για Άραβες και Εβραίους φοιτητές, οι οποίοι φοβούνταν ότι, όταν θα επέστρεφαν στα μαθήματα, η εχθρότητα που ξέσπασε στα κοινωνικά δίκτυα ως αποτέλεσμα της κατάστασης στη Γάζα, θα επεκτεινόταν και στις αίθουσες του πανεπιστημίου.
Ο πρύτανης έπρεπε να δώσει ειδική άδεια γιατί οι αίθουσες διδασκαλίας είναι κλειστές περιμένοντας την επιστροφή πολλών φοιτητών, εφέδρων του Ισραηλινού Στρατού, που κλήθηκαν για μάχη.
Με περισσότερους από εκατό υποψηφίους, το εργαστήριο επιδιώκει να δημιουργήσει μια «βιβλιοθήκη φυτών» που θα βοηθήσει τα παιδιά να καλλιεργήσουν μια πράσινη στέγη στη σχολή ανθρωπιστικών επιστημών.
«Ζητάμε από τους μαθητές να φέρουν ένα βλαστάρι και να πουν γιατί το διάλεξαν, γιατί πχ τους θυμίζει το άρωμα του σπιτιού της γιαγιάς τους ή τα καρυκεύματα από το σπίτι της μητέρας τους», εξηγεί ο Εβραίος δάσκαλο με καταγωγή από την Αργεντινή.
Αυτό δημιουργεί μια συνάντηση που, στο τρέχον πλαίσιο, φαίνεται αδύνατη: «μελετήστε μαζί, φυτέψτε μαζί, κάντε διάλογο μαζί, κατανοήστε ότι υπάρχει ένας άλλος τρόπος να δεις τα πράγματα», προσθέτει βρισκόμενος στη μέση του κήπου, όπου οι μαθητές του κάνουν επίσης γιόγκα.
Ένα ή δύο κράτη;
Η Αμπιγκέιλ Κουιρόγκα, μια 26χρονη φοιτήτρια που ειδικεύεται στις Ισπανικές και Λατινοαμερικανικές Σπουδές, αναγνωρίζει, ότι ήρθε στο μάθημα με «αίσθημα θυμού, ότι δεν καταλαβαίνει» τι σκέφτονται οι Άραβες συμμαθητές της, «αν είναι υπέρ ή κατά», στην επίθεση της Χαμάς που άφησε περίπου 1.200 νεκρούς και 240 απαχθέντες στις 7 Οκτωβρίου.
Η επίθεση «ήταν λάθος», λέει ο Μαλάκ Αμπού Νιγιμέχ, ένας 21χρονος Άραβας φοιτητής Κοινωνικών Επιστημών, ο οποίος θεωρεί ότι οι επιθέσεις των μαχητών συνιστούν «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας», όπως και η αδιάκοπη ισραηλινή στρατιωτική επίθεση, η οποία έχει δημιουργήσει μια άνευ προηγουμένου ανθρωπιστική κρίση στον παλαιστινιακό θύλακα.
«Δεν αισθάνομαι άνετα να πω ότι είμαι στο πλευρό των Εβραίων ή των Παλαιστινίων. «Είμαι στο πλευρό της ανθρωπότητας», λέει, αφού φύτεψε κρεμμύδια και υποστήριξε τη λύση ενός κράτους στη σύγκρουση.
Για τον Ναρκίς Γεφέτ, έναν 28χρονο φοιτητή πολιτικών επιστημών, οι διαφορές είναι πολύ βαθιές μεταξύ Αράβων και Εβραίων, και παρόλο που θέλει την ειρήνη, υποστηρίζει την λύση των δύο κρατών.
«Θέλουμε διαφορετικά πράγματα, ακόμα και στα πιο βασικά πράγματα», σκέφτεται, αφού μοιράστηκε ένα μάθημα γιόγκα με άλλους Παλαιστίνιους.
Σε όλη τη διάρκεια του ακτιβισμού της η Σαχίν το σκέφτηκε πολύ και έχει μια ξεκάθαρη προοπτική: «Η λύση των δύο κρατών είναι επίσης διαχωρισμός», λέει, υποστηρίζοντας μια ενιαία επικράτεια για όλους, με δύο εθνικότητες και μια κοσμική κυβέρνηση, «όπως στην Ευρώπη».
«Αντί να στερούμε ο ένας στον άλλον τη μισή γη και τον πολιτισμό μας, θα μπορούσαμε να τα μοιραστούμε όλα», καταλήγει.
πηγή ertnews.gr
