Κατερίνα Μαραγκού: «Το θέατρο είναι ίσως η μόνη ζωντανή τέχνη»

Η ηθοποιός μίλησε για την ερμηνεία της στο έργο «Δεσποινίς Μαργαρίτα» του Ρομπέρτο ΑτάϋντεΗ ηθοποιός μίλησε για την ερμηνεία της στο έργο «Δεσποινίς Μαργαρίτα» του Ρομπέρτο Ατάϋντε.

Συνέντευξη στην Λεμονιά Βασβάνη

Με το εμβληματικό έργο «Δεσποινίς Μαργαρίτα» του Ρομπέρτο Ατάϋντε έρχεται αντιμέτωπη φέτος η Κατερίνα Μαραγκού, υπό τη σκηνοθετική οδηγία του Γιάννη Μαργαρίτη και με τη σημαντική συμβολή του συνθέτη Σταμάτη Κραουνάκη.

«Ο μονόλογος είναι ένα ιδιαίτερο είδος που αντλείς δυνάμεις κυρίως από τον εαυτό σου αλλά και το κοινό. Θέλησα να δοκιμαστώ με αυτό που μου έμοιαζε πολύ δύσκολο και επειδή μου αρέσουν τα δύσκολα διάλεξα ίσως τον δυσκολότερο μονόλογο που χρειάζεται μεγάλη αυτοσυγκέντρωση και σωματικές αντοχές», ανέφερε η ίδια η ηθοποιός στο TyposThes λίγο πριν έρθει στη Θεσσαλονίκη και στο θέατρο Αμαλία όπου από τις 24/11/23 θα φιλοξενηθεί η παράσταση. Σχολιάζοντας το θέμα της εξουσίας που θίγει το έργο είπε πως για να αντισταθείς σε αυτήν χρειάζεται άλλη παιδεία. Μίλησε για τον σκηνοθέτη της παράστασης, αλλά και για την υπέροχη μουσική του Κραουνάκη η οποία έγινε συμπαίκτης της στη σκηνή. Παράλληλα αναφέρθηκε και στην αγάπη της για το θέατρο.

Περισσότερα στην συνέντευξη που ακολουθεί.

-Γιατί επιλέξατε αυτό το έργο; Πόσο επίκαιρο παραμένει;

-Το θέατρο στη χρόνια πορεία μου είχε καταγραφεί ως μια συλλογική τέχνη που βασιζόταν στις ανάσες συναδέλφων, ματιές, ατάκες για να υπάρχει το ποθητό αποτέλεσμα. Ο μονόλογος είναι ένα ιδιαίτερο είδος που αντλείς δυνάμεις κυρίως από τον εαυτό σου αλλά και το κοινό. Θέλησα να δοκιμαστώ με αυτό που μου έμοιαζε πολύ δύσκολο και επειδή μου αρέσουν τα δύσκολα διάλεξα ίσως τον δυσκολότερο μονόλογο που χρειάζεται μεγάλη αυτοσυγκέντρωση και σωματικές αντοχές. Κυρίως όμως η επιλογή βασίστηκε στο ότι αυτό το έργο, που γράφτηκε το 1970, σε μια ταραγμένη πολιτική περίοδο της Βραζιλίας και που μοιάζει επίκαιρο ακόμη και σήμερα, γιατί το Σύστημα για να ελέγξει τις κοινωνίες διδάσκει Υπακοή και Πειθαρχία.

-Γιατί η εξουσία είναι εθιστική; Πόσο γερές βάσεις πρέπει να έχει κανείς για να μην παρεκτραπεί ή να την εκμεταλλευτεί;

-Η εξουσία – πάντα ήταν ίδια, δεν ξέρω αν λέγεται εθισμός σίγουρα όμως λέγεται προσπάθεια χειραγώγησης σε όλες τις μορφές τις. Για να αντισταθείς σε αυτήν χρειάζεται άλλη παιδεία που να διαμορφώνει άλλη σκέψη.

-Πώς προσεγγίσατε το ρόλο;

-Έχω ένα δικό μου τρόπο δουλειάς, αφήνω το ρόλο να προσεγγίσει εμένα. Μελετώντας τον καθημερινά του δίνω το περιθώριο να ξεδιπλωθούν όλες οι ρωγμές του  χαρακτήρα του.

-Πώς ήταν η συνεργασία με τον κ. Μαργαρίτη;

-Με το Γιάννη μας συνδέουν κοινοί κώδικες γιατί γνωριζόμαστε από τη σχολή του Εθνικού θεάτρου. Αναπτύξαμε μια στέρεα και ειλικρινή φιλία και είναι ο σκηνοθέτης που έχω κάνει αρκετές από τις θεατρικές δουλειές μου. Τον εμπιστεύομαι όσον αφορά την αισθητική του αλλά και ιδιαίτερα την καλλιέργειά του.

-Πείτε μας λίγα λόγια για τη μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη στην παράσταση…

-Όπως σας είπα μονόλογος σημαίνει μια μοναχική πορεία του ηθοποιού επί δυο ώρες στη σκηνή. Η υπέροχη μουσική του Σταμάτη κατάφερε να γίνει ο συμπαίκτης μου σκηνικά, να συνομιλεί μαζί μου ως Μαργαρίτα και να μου υποβάλλει συναισθηματικές διαδρομές. Θεωρώ ότι η συνεργασία μου μαζί του ήταν από τις τυχερές μου στιγμές.

-Το θέατρο είναι μια τέχνη που στηρίζεται στην δια ζώσης επικοινωνία. Πώς νιώθετε όταν είστε πάνω στη σκηνή; Τι σημαίνει για εσάς η επαφή με το κοινό;

-Το θέατρο είναι ίσως η μόνη ζωντανή τέχνη. Υπάρχει η σκηνή με τους ηθοποιούς και η πλατεία με τους θεατές. Όταν είμαι πάνω στη σκηνή η επαφή με το κοινό διαισθητικά μου προσδίδει άλλου είδους δύναμη από αυτή που έχω στις πρόβες. Είναι σαν να λειτουργούν κάποια μαγνητικά πεδία ανάμεσά μας.

-Πόσο δύσκολο είναι να παίζετε έναν μονόλογο;

-Η μοναχικότητα είναι δύσκολη όπως εξήγησα παραπάνω, αλλά έχει και την πρόκληση να υπερβείς τον εαυτό σου για να κρατήσεις αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού.

-Βλέπετε θέατρο; Ποιες παραστάσεις προτιμάτε ως θεατής;

-Βλέπω θέατρο. Κυρίως παραστάσεις που έχουν ακουστεί πως παρουσιάζουν ένα άλλου είδους ενδιαφέρον ή όταν υπάρχουν εξαιρετικές ερμηνείες συναδέλφων. Εδώ θέλω να αναφερθώ στη σπουδαία ερμηνεία  της Έλλης Λαμπέτη πάνω στο ρόλο της Μαργαρίτας που καταγράφτηκε στην ιστορία του θεάτρου και που είχα την τύχη να τη δω.